San Christobal de las Casas

San Christobal is een indiaanse, koloniale stad, heel mooi, gezellig en kleurrijk. Rond San Christobal liggen 62 dorpen. De mensen behoren tot een etnische groep, maar zijn totaal verschillend, ook in hun kleding. Het is een gesloten gemeenschap met eigen(radicale) wetten, eigen politie, enzovoort. Elk dorp heeft een dorpshoofd en een dorpsraad. De cultuur gaat heel diep, dieper dan wij ons kunnhen voorstellen. Voorop staat de machtspositie van de man. Die doet niets (werken dus) en mag alles! Jongens zijn meer waard dan meisjes en de vrouwen moeten mishandelingen ondergaan. Kinderen krijgen een heel harde opvoeding. Ze lopen tot middernacht (ook kleintjes van 2 of 3 jaar) op straat met moeder, broertjes en zusjes om spulletjes te verkopen.Anita reed met ons mee; zij is ook van etnische afkomst, maar zij is "modern" te noemen. Zij heeft jaren gelden Xavier leren kennen en heeft o.a. van hem heel wat woordjes Nederlands geleerd. Een schat van een meid met een zeer aanstekelijke lach. Je vraagt je af wat zij nou te lachen heeft, zij zorgt met haar 27e jaar voor al haar broertjes en zusjes...Haar 13-jarige broertje is getrouwd met een 12-jarige. We reden eerst naar een in dianendorpje San Juan Chamula, het religieuze centrum van de gelijknamige indianen. Er was markt en we zouden een indianenkerk bezoeken. Maar eerst kregen we van Xavier te horen dat het absoluut verboden was om te fotograferen. Als je werd "gesnapt" waren de gevolgen niet te overzien. Je foto-apparatuur zou afgenomen worden en het verhaal gaat dat er onlangs Amerikanen die toch heel sneeky foto's gingen nemen, tot bloedens toe zijn neergeknuppeld. En ze hebben dus hun eigen politie... Dus fototoestel onder het t-shirt en de kerk binnen. Dat was een ervaring op zich. De stenen vloer was bezaaid met dennennaalden en daartussen stonden honderden kaarsen (gewoon op de vloer; dus niet in kandelaars of potjes) Biddende mensen maakten een zachte zitplaats en baden tot hun goden. Ook zag je bepaalde rituelen waarbij mensen werden aangeraakt met een zakje met (rotte?) eieren. Ook ontbrak een kip niet; wij hebben gelukkig niet gezien dat die ter plekke gevierendeeld werd! Heel bijzonder allemaal. Langs de muren stonden heiligenbeelden in glazen kasten en overal bloemen. Elke (patroon)heilige kent een dorpsfeest, dus was er  heel vaak wat te vieren. Dan gaan ze met een groot kruis de markt op en komen het dorpshoofd en de dorpsraad bijeen. In de kerk namen de mensen een doorzichtige drank mee, poz (geen idee of het goed gespeld is...), maar ook frisdrank. Eerst een slok(je) poz en dan een slok fris is de traditie. Natuurlijk drinken de vrouwedn dat met mate, maar de mannen gaan soms met "een slok op" weer naar buiten, met alle gevolgen v an dien.In het tweede dorpje dat we bezoeken,Zicantan (woonplaats van de Tzotzil-indianen, proefden we poz en aten we heerlijke taco's. Wij kregen te zien hoe de Mexicaans weeftechniek in elkaar steekt. 's Avonds zijn we het gezellige stadje in gegaan. Daar zagen we de nodige achtergebleven backpackers (tenmiste, daar gingen we van uit) muziek maken en rare sprongen maken (dansen dus) om de toerist te vermaken en een pesos te verdienen. Weer heel veel vrouwen die al zogend (kind aan de borst dus) probeerden hun waar te slijten. Zelfs een man met een waterhoofd, op een bed, midden op straat , moest geld opbrengen... Wij kunnen ons dat niet voorstellen!